Posąg Nocy

Posąg Nocy

written by: Konrad Stawiarski

 

Lecz nie scałuję unisono oddech nicości,
W szczęśliwym tanie serca, co rozkrwawia wieczność,
I jakby potulnie skrywa aurę wieku,
– wiekową Artemis w sile i w młodości dziejów.

Melodia cienia– nie w tejże wieczności,
Ujrzy czyste komnaty duszy– skryte w mdłym krysztale,
Ale wierzę w zachwyt nad bogini ciałem.
A krzyk dawności w dziesięcioroć nocy,

Zabrzmi głosem tryumfu, lakonicznych trenów.
I od serca w stronę źrenicy światła odejdę,
Po jasną nieruchomość– tam miłość rozkwitnie.
Wszak tylko ona nagrodzi mnie w chwale,

Perła dziejów co stroniąc od ciszy,
Ukoi moje niecierpliwe pojednanie.