Posąg Nocy
written by: Konrad Stawiarski
Lecz nie scałuję unisono oddech nicości,
W szczęśliwym tanie serca, co rozkrwawia wieczność,
I jakby potulnie skrywa aurę wieku,
– wiekową Artemis w sile i w młodości dziejów.
Melodia cienia– nie w tejże wieczności,
Ujrzy czyste komnaty duszy– skryte w mdłym krysztale,
Ale wierzę w zachwyt nad bogini ciałem.
A krzyk dawności w dziesięcioroć nocy,
Zabrzmi głosem tryumfu, lakonicznych trenów.
I od serca w stronę źrenicy światła odejdę,
Po jasną nieruchomość– tam miłość rozkwitnie.
Wszak tylko ona nagrodzi mnie w chwale,
Perła dziejów co stroniąc od ciszy,
Ukoi moje niecierpliwe pojednanie.
Konrad Stawiarski
Polskiego pochodzenia. Pokolenie 83. Poeta. Dramaturg. Eseista. Sonecista.
Latest posts by Konrad Stawiarski (see all)
- ADORACJA - November 20, 2022
- Struktura Światła Widmowego - August 7, 2022
- Przyjmij Nas Srebrnołuki Febie - May 25, 2022
