Posąg Nocy, a poem by Konrad Stawiarski at Spillwords.com
Francis Job Short (Diana and Endymion)

Posąg Nocy

Posąg Nocy

written by: Konrad Stawiarski

 

Lecz nie scałuję unisono oddech nicości,
W szczęśliwym tanie serca, co rozkrwawia wieczność,
I jakby potulnie skrywa aurę wieku,
– wiekową Artemis w sile i w młodości dziejów.

Melodia cienia– nie w tejże wieczności,
Ujrzy czyste komnaty duszy– skryte w mdłym krysztale,
Ale wierzę w zachwyt nad bogini ciałem.
A krzyk dawności w dziesięcioroć nocy,

Zabrzmi głosem tryumfu, lakonicznych trenów.
I od serca w stronę źrenicy światła odejdę,
Po jasną nieruchomość– tam miłość rozkwitnie.
Wszak tylko ona nagrodzi mnie w chwale,

Perła dziejów co stroniąc od ciszy,
Ukoi moje niecierpliwe pojednanie.

Konrad Stawiarski

Konrad Stawiarski

Polskiego pochodzenia. Pokolenie 83. Poeta. Dramaturg. Eseista. Sonecista.
Konrad Stawiarski

Latest posts by Konrad Stawiarski (see all)