Labyrinth
written by: Eliza Segiet
translated by: Artur Komoter
In the vortex of dance,
wandering in the labyrinth of time
she saw
the ephemerality of existence.
Today turns into yesterday
as in the Heraklite river
– fluid, smooth.
Although trees live longer than humans,
slouching between them
one can see the scattered dandelions.
And behind a tall wall of boxwood
there is everything
one cannot go back to.
Every ray of the sun
is a hope for existence,
even though
at some point it will
not allow for a gust of life.
Labirynt
W tanecznym wirze,
błądząc w labiryncie czasu
zobaczyła
efemeryczność istnienia.
Dziś zamienia się na wczoraj
jak w heraklitejskiej rzece
– płynność, płynność.
Choć drzewa żyją dłużej od ludzi,
to snując się między nimi
widać już rozsypane dmuchawce.
A za wysokim murem z bukszpanu
jest wszystko
do czego nie można już wrócić.
Każdy promień słońca
jest nadzieją dla istnienia,
któremu
kiedyś nawet ono
nie pozwoli na poryw życia.
Torn between poetry and drama. Likes to look into the clouds, but keeps both feet on the ground. Her heart is close to the thought of Schopenhauer: "Ordinary people merely think how they shall 'spend' their time; a man of talent tries to 'use' it". She is a Pushcart Prize nominee (November 2019).
Eliza Segiet – absolwentka studiów magisterskich Wydziału Filozofii, studiów podyplomowych – Wiedza o Kulturze i Filozofia, Studiów Literacko Artystycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Studium Realizacji i Eksploatacji Telewizyjno-Filmowej w Łodzi.
Rozdarta pomiędzy poezją a dramatem. Lubiąca spoglądać w chmury, ale twardo stąpająca po ziemi. Jej sercu bliska jest myśl Schopenhauera: „Zwyczajni ludzie myślą tylko o tym, jak czas spędzić, kto ma jakiś talent – jak czas wykorzystać”.
