Port zagubionej nadziei by Joanna Kalinowska at Spillwords.com

Port zagubionej nadziei

Port zagubionej nadziei

written by: Joanna Kalinowska

 

czuję się jak statek pośród otmętów życia
żaglowiec wsród burz na morzach odległych
klipper, który ze wszech stron nabiera wody kolebiąc się na fali
i niemal przewracając się usilnie trzyma się pionu
sternik czujnie pilnuje kursu
czyniąc wszystko by nie dać mu zatonąć
zbierając dusze rozbitków przebył morza uprzedzeń
omijając wiry ignorancji i obojętności

wydaje się jednak, że bliski jest zatonięcia
ma złamany maszt
i furią wichrów potargane żagle

na oceanach zła pokonywał fale strachu
i żeglował po morzach bólu śledząc gwiazdy
tam, gdzie zmienne wiatry losu go niosły

zdaje się że gorzej jest gdy opiera się fali
może lepiej jest się jej poddać, by się nie przewrócić
bo ból jest zawsze formą sprzeciwu umysłu
który przeczy wszystkiemu, czego nie pojmuje

może lepiej byłoby uszczelnić luki serca
ponieważ nad statkiem przewalają się ogromne fale

trzeba szukać schronienia na wyspach spokoju
by dziury połatać i sił nabrać do dalszej podróży
a potem jak dzielny marynarz, co niejedno umie
chwycić mocno ster w dłonie
i żagle rozwinąć ku pomyślnym wiatrom

Porto della persa speranza

written by: Joanna Kalinowska

 

mi sento un’imbarcazione alla mercé dei vortici che la vita crea
un veliero in alto mare, in mezzo ad una tempesta,
una barca che imbarca acqua da tutti i lati, barcolla,
quasi si capovolge ma cerca comunque di restare ancora dritta,
di non spezzarsi e di non lasciarsi andare giù
a picco, negli abissi del mare

il timoniere è sempre vigile per mantenere la rotta
ha fatto tutto per non affondare
ha solcato il mare dei pregiudizi
raccogliendo le anime naufraghe
saltando i vortici d’ignoranza e di indifferenza

questo veliero però sembra affondare
ha l’albero maestro spezzato
e le vele strappate dalla furia dei venti

negli oceani del male ha incontrato tanta paura
e naviga seguendo le stelle nel mare del dolore
sospinto dai mutevoli venti del destino

sembra che è peggio quando si oppone alle onde
forse è meglio restare a ondeggiare per non essere capovolti
perché il dolore è sempre una forma mentale inaccettabile
che cerca di negare ciò che non vuole comprendere

forse è meglio chiudere i boccaporti del cuore
in mezzo all’immense onde che stanno passando

occorre fare lo scalo in isole di pace
per ricucire le vele strappate,
riposare per prendere poi le nuove rotte
e dopo, come un bravo marinaio che sa reggere il timone,
alzare le vele per cogliere il vento nuovo

Latest posts by Joanna Kalinowska (see all)